Η Αποστολή μας
Στη ΛΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ και την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ αντιλαμβανόμενοι τις δυσκολίες που βιώνουν οι οικογένειες των ανέργων, των εργατών αλλά και όσες πλήττονται οικονομικά στις μέρες μας εξαιτίας της βάρβαρης αντεργατικής – αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ένωσης, προχωράει ένα ακόμη βήμα στη ταξική αλληλεγγύη με τη λειτουργία ΔΩΡΕΑΝ Καλλιτεχνικών Μαθημάτων / Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων, που απευθύνεται σε όλους και σε όλες τις ηλικίες, επειδή και ο Πολιτισμός είναι δικαίωμα του Λαού.
Στόχος μας είναι τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, οι γονείς, οι νέοι, ηλικιωμένοι, άνεργοι και εργάτες, όλοι, να βρουν χώρο ψυχαγωγίας, δημιουργίας, έκφρασης και κοινωνικοποίησης σε δραστηριότητες διαφορετικές που θα τους φέρουν σε επαφή με τη Λαϊκή παράδοση, τέχνη και τον πολιτισμό, απέναντι στην υποκουλτούρα που μας βομβαρδίζει.
Στη ΛΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ και την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ αντιλαμβανόμενοι τις δυσκολίες που βιώνουν οι οικογένειες των ανέργων, των εργατών αλλά και όσες πλήττονται οικονομικά στις μέρες μας εξαιτίας της βάρβαρης αντεργατικής – αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ένωσης, προχωράει ένα ακόμη βήμα στη ταξική αλληλεγγύη με τη λειτουργία ΔΩΡΕΑΝ Καλλιτεχνικών Μαθημάτων / Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων, που απευθύνεται σε όλους και σε όλες τις ηλικίες, επειδή και ο Πολιτισμός είναι δικαίωμα του Λαού.
Στόχος μας είναι τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, οι γονείς, οι νέοι, ηλικιωμένοι, άνεργοι και εργάτες, όλοι, να βρουν χώρο ψυχαγωγίας, δημιουργίας, έκφρασης και κοινωνικοποίησης σε δραστηριότητες διαφορετικές που θα τους φέρουν σε επαφή με τη Λαϊκή παράδοση, τέχνη και τον πολιτισμό, απέναντι στην υποκουλτούρα που μας βομβαρδίζει.
Οι Δραστηριότητες μας
Ξένες Γλώσσες:
Μουσικά όργανα:
Χοροί:
Καλλιτεχνικά:
Προβολές κινηματογραφικών ταινιών
Θεατρική ομάδα
Ποιητικές βραδιές
Μουσικές βραδιές
Κύκλος διαλέξεων
Δραστηριότητες Νέων
Ξένες Γλώσσες:
- Γερμανικά
- Ισπανικά
- Ρώσικα
- Γαλλικά
Μουσικά όργανα:
- Κιθάρα
- Μπουζούκι
- Αρμόνιο
- Τουμπερλέκι
Χοροί:
- Λάτιν
- Παραδοσιακοί
Καλλιτεχνικά:
- Κατασκευή γαντόκουκλας για ενήλικες
- Χειροτεχνίες και παραμύθια για τα παιδιά
Προβολές κινηματογραφικών ταινιών
Θεατρική ομάδα
Ποιητικές βραδιές
Μουσικές βραδιές
Κύκλος διαλέξεων
Δραστηριότητες Νέων
Παράλληλα ο χώρος των εκδηλώσεων λειτουργεί και ως ΣΤΕΚΙ που μπορούμε να καθίσουμε να πιούμε το καφέ μας, να παίξουμε τάβλι, σκάκι, πινγκ-πονγκ, να διαβάσουμε βιβλία από τη βιβλιοθήκη μας και να συζητήσουμε.
Η Άποψη μας
Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός Αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα «Γκουερνίκα» στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον: -Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; Κι εκείνος απήντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς!
Η τέχνη είναι ένα πολύ σημαντικό μέσο γνώσης του κόσμου, επικοινωνίας, κατανόησης του περίγυρου. Απαντά στις ανησυχίες, στα προβλήματα και τους βαθύτερους προβληματισμούς του ανθρώπου. Ο ρόλος της τέχνης, της μορφωτικής καλλιέργειας στην ανάπτυξη της συνείδησης είναι πολύ σημαντικός και ως τέτοιος εμπεριέχει την ουσιαστική μόρφωση, βασικό όπλο στη χειραφέτηση του λαού.
Για παράδειγμα ας δούμε τι γίνεται κατά τη διάρκεια της ζωγραφικής. Το να σχεδιάσεις έχει μια διαδικασία. Πολλές φορές κοιτάζουμε χωρίς να βλέπουμε, να παρατηρούμε. Πολλές φορές βλέπουμε αυτό που θέλουμε, που ξέρουμε και όχι αυτά που υπάρχουν. Με τη διαδικασία του σχεδίου μαθαίνουμε να παρατηρούμε, να προσέχουμε και να αναδεικνύουμε τα σημαντικά. Μαθαίνουμε, άρα, να τα αξιολογούμε, να τα ανασυγκροτούμε και να τα προτείνουμε. Μαθαίνει το μικρό παιδί από το να κοιτάει απλώς, να προσεγγίζει και να ερμηνεύει τη πραγματικότητα. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη αξία η καλλιτεχνική παιδεία.
Η Γνώση είναι δύναμη (Φ. Μπέικον) και η δύναμη αυτή του Πολιτισμού στη χειραφέτηση του λαού, τo ‘όπλο’ κατά τον Π. Πικάσο, την αντιλαμβάνεται πρωτίστως η άρχουσα τάξη και έτσι έρχεται το κράτος για να περιορίσει.
Εν πρώτοις το κράτος ενισχύει την αγορά στις τέχνες, τη πολιτιστική βιομηχανία, την εμπορευματοποίηση του έργου τέχνης. Η τέχνη από κοινωνική ανάγκη, από μέσο γνώσης του κόσμου και επικοινωνίας, γίνεται εμπορευματοποιημένο προϊόν για την άρχουσα τάξη που ελέγχει όλη τη διακίνηση. Ο καλλιτέχνης μέσα σε αυτές τις συνθήκες ασφυκτιά, περιθωριοποιείται και ειδικά στις μέρες μας το να κάνει απλώς τέχνη κάποιος είναι μια ηρωική πράξη. Γιατί αυτή την τέχνη πρέπει να τη χρηματοδοτεί συνήθως δουλεύοντας αλλού.
Ταυτόχρονα το κράτος επηρεάζει τη λαϊκή συνείδηση στην κατεύθυνση που θέλει μέσα από τα επίσημα κρατικά, ιδιωτικά ΜΜΕ και διαφήμιση δίνοντας στο λαό την υποκουλτούρα, του σκυλάδικου, του βιβλίου για γρήγορη κατανάλωση, των ‘ριάλιτι’ κλπ. ‘Πνευματική τροφή’ δηλαδή απαραίτητη για να μετατρέψει τον εγκέφαλο των ανθρώπων σε κιμά, τον εργαζόμενο, από ενεργό και δυναμικό πολίτη σε παθητικό δέκτη της κυρίαρχης αντίληψης και πολιτικής. Οι τέχνες σήμερα δεν παίζουν το ρόλο τους, επειδή η πλειοψηφία των εργαζομένων στερείται βασικά δικαιώματα στη ζωή.
Δεν είναι ελεύθερος γιατί δεν έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στερηθεί την παιδεία, έχει στερηθεί βασικά κοινωνικά αγαθά. Στερείται ο εργαζόμενος τη δυνατότητα να γευτεί τα έργα τέχνης, μαθαίνει να μην πηγαίνει να τα απολαύσει, τα θεωρεί ότι είναι κάποιου άλλου, δεν είναι δικά του. Εισπράττουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά πανηγυρτζίδικα, χάνοντας το πολιτιστικό της βάθος. Χάνουμε σαν εργαζόμενοι τη δημιουργική μας σχέση με τις τέχνες. Αποστεώνεται η δημόσια παιδεία από την έννοια των τεχνών. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το πρώτο πράγμα που περιορίζεται στη δημόσια εκπαίδευση είναι εκείνα τα μαθήματα που καλλιεργούν τη δημιουργικότητα, τη σκέψη, τη φαντασία. Αφαιρεί από τα σχολεία την τέχνη στις λαϊκές γειτονιές, γιατί καλλιτεχνικά μαθήματα γίνονται στα ιδιωτικά, στερώντας έτσι τα παιδιά του λαού αυτή τη διαδικασία προσέγγισης, ανάλυσης, μελέτης, αξιολόγησης του κόσμου.
Στόχος μας λοιπόν είναι η ανάπτυξη της ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας στις γειτονιές, που να στηρίζεται στη γνώση, στη μόρφωση, ώστε να μην αναπαράγονται τα σαθρά πρότυπα της υποκουλτούρας. Παράλληλα να στηρίξουμε το καλό, το προοδευτικό καλλιτεχνικό έργο, να το προβάλλουμε.
Στόχος μας επίσης είναι να στηρίζεται και η επαγγελματική καλλιτεχνική δημιουργία και η όσμωση των καλλιτεχνών με τον λαό. Αυτή η όσμωση βοηθά τους εργαζόμενους να αναπτύξουν κριτήρια για την τέχνη αλλά και τους καλλιτέχνες να βγαίνουν από την απομόνωση και να αντλούν και να πλουτίζουν το έργο τους από την κοινωνία και την πάλη της εργατικής τάξης.
Τέλος στόχος μας είναι να ενισχύσουμε ένα κίνημα μόρφωσης και πολιτισμού μέσα στον λαό και ιδιαίτερα στους νέους που θα συμβάλει στην ανάπτυξη της κριτικής στάσης, της δημιουργικότητας, θα απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στο λαό, μέσα στην εργατική τάξη, για να γίνει ο ίδιος ο λαός δημιουργός του άλλου πολιτισμού.
(Αποσπάσματα από την εισήγηση της Εύας Μελά στην 7η εικαστική έκθεση ‘άνθρωποι, χρώμα και σίδερο’ στο Πέραμα.).
Η Άποψη μας
Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός Αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα «Γκουερνίκα» στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον: -Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; Κι εκείνος απήντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς!
“Τι πιστεύετε ότι είναι ένας καλλιτέχνης; Ένας ανόητος που δεν έχει μάτια παρά μόνο εάν είναι ζωγράφος. Το ακριβώς αντίθετο, ο καλλιτέχνης είναι πολιτικό ον, αφυπνισμένο μπροστά στα έντονα ή ήπια γεγονότα του κόσμου… Η ζωγραφική δεν είναι μόνο για να διακοσμεί διαμερίσματα. Η ζωγραφική είναι ένα πολεμικό όργανο άμυνας και επίθεσης απέναντι στον εχθρό” (Π. Πικάσο).
Η τέχνη είναι ένα πολύ σημαντικό μέσο γνώσης του κόσμου, επικοινωνίας, κατανόησης του περίγυρου. Απαντά στις ανησυχίες, στα προβλήματα και τους βαθύτερους προβληματισμούς του ανθρώπου. Ο ρόλος της τέχνης, της μορφωτικής καλλιέργειας στην ανάπτυξη της συνείδησης είναι πολύ σημαντικός και ως τέτοιος εμπεριέχει την ουσιαστική μόρφωση, βασικό όπλο στη χειραφέτηση του λαού.
Για παράδειγμα ας δούμε τι γίνεται κατά τη διάρκεια της ζωγραφικής. Το να σχεδιάσεις έχει μια διαδικασία. Πολλές φορές κοιτάζουμε χωρίς να βλέπουμε, να παρατηρούμε. Πολλές φορές βλέπουμε αυτό που θέλουμε, που ξέρουμε και όχι αυτά που υπάρχουν. Με τη διαδικασία του σχεδίου μαθαίνουμε να παρατηρούμε, να προσέχουμε και να αναδεικνύουμε τα σημαντικά. Μαθαίνουμε, άρα, να τα αξιολογούμε, να τα ανασυγκροτούμε και να τα προτείνουμε. Μαθαίνει το μικρό παιδί από το να κοιτάει απλώς, να προσεγγίζει και να ερμηνεύει τη πραγματικότητα. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη αξία η καλλιτεχνική παιδεία.
Η Γνώση είναι δύναμη (Φ. Μπέικον) και η δύναμη αυτή του Πολιτισμού στη χειραφέτηση του λαού, τo ‘όπλο’ κατά τον Π. Πικάσο, την αντιλαμβάνεται πρωτίστως η άρχουσα τάξη και έτσι έρχεται το κράτος για να περιορίσει.
Εν πρώτοις το κράτος ενισχύει την αγορά στις τέχνες, τη πολιτιστική βιομηχανία, την εμπορευματοποίηση του έργου τέχνης. Η τέχνη από κοινωνική ανάγκη, από μέσο γνώσης του κόσμου και επικοινωνίας, γίνεται εμπορευματοποιημένο προϊόν για την άρχουσα τάξη που ελέγχει όλη τη διακίνηση. Ο καλλιτέχνης μέσα σε αυτές τις συνθήκες ασφυκτιά, περιθωριοποιείται και ειδικά στις μέρες μας το να κάνει απλώς τέχνη κάποιος είναι μια ηρωική πράξη. Γιατί αυτή την τέχνη πρέπει να τη χρηματοδοτεί συνήθως δουλεύοντας αλλού.
Ταυτόχρονα το κράτος επηρεάζει τη λαϊκή συνείδηση στην κατεύθυνση που θέλει μέσα από τα επίσημα κρατικά, ιδιωτικά ΜΜΕ και διαφήμιση δίνοντας στο λαό την υποκουλτούρα, του σκυλάδικου, του βιβλίου για γρήγορη κατανάλωση, των ‘ριάλιτι’ κλπ. ‘Πνευματική τροφή’ δηλαδή απαραίτητη για να μετατρέψει τον εγκέφαλο των ανθρώπων σε κιμά, τον εργαζόμενο, από ενεργό και δυναμικό πολίτη σε παθητικό δέκτη της κυρίαρχης αντίληψης και πολιτικής. Οι τέχνες σήμερα δεν παίζουν το ρόλο τους, επειδή η πλειοψηφία των εργαζομένων στερείται βασικά δικαιώματα στη ζωή.
Δεν είναι ελεύθερος γιατί δεν έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στερηθεί την παιδεία, έχει στερηθεί βασικά κοινωνικά αγαθά. Στερείται ο εργαζόμενος τη δυνατότητα να γευτεί τα έργα τέχνης, μαθαίνει να μην πηγαίνει να τα απολαύσει, τα θεωρεί ότι είναι κάποιου άλλου, δεν είναι δικά του. Εισπράττουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά πανηγυρτζίδικα, χάνοντας το πολιτιστικό της βάθος. Χάνουμε σαν εργαζόμενοι τη δημιουργική μας σχέση με τις τέχνες. Αποστεώνεται η δημόσια παιδεία από την έννοια των τεχνών. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το πρώτο πράγμα που περιορίζεται στη δημόσια εκπαίδευση είναι εκείνα τα μαθήματα που καλλιεργούν τη δημιουργικότητα, τη σκέψη, τη φαντασία. Αφαιρεί από τα σχολεία την τέχνη στις λαϊκές γειτονιές, γιατί καλλιτεχνικά μαθήματα γίνονται στα ιδιωτικά, στερώντας έτσι τα παιδιά του λαού αυτή τη διαδικασία προσέγγισης, ανάλυσης, μελέτης, αξιολόγησης του κόσμου.
Στόχος μας λοιπόν είναι η ανάπτυξη της ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας στις γειτονιές, που να στηρίζεται στη γνώση, στη μόρφωση, ώστε να μην αναπαράγονται τα σαθρά πρότυπα της υποκουλτούρας. Παράλληλα να στηρίξουμε το καλό, το προοδευτικό καλλιτεχνικό έργο, να το προβάλλουμε.
Στόχος μας επίσης είναι να στηρίζεται και η επαγγελματική καλλιτεχνική δημιουργία και η όσμωση των καλλιτεχνών με τον λαό. Αυτή η όσμωση βοηθά τους εργαζόμενους να αναπτύξουν κριτήρια για την τέχνη αλλά και τους καλλιτέχνες να βγαίνουν από την απομόνωση και να αντλούν και να πλουτίζουν το έργο τους από την κοινωνία και την πάλη της εργατικής τάξης.
Τέλος στόχος μας είναι να ενισχύσουμε ένα κίνημα μόρφωσης και πολιτισμού μέσα στον λαό και ιδιαίτερα στους νέους που θα συμβάλει στην ανάπτυξη της κριτικής στάσης, της δημιουργικότητας, θα απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στο λαό, μέσα στην εργατική τάξη, για να γίνει ο ίδιος ο λαός δημιουργός του άλλου πολιτισμού.
(Αποσπάσματα από την εισήγηση της Εύας Μελά στην 7η εικαστική έκθεση ‘άνθρωποι, χρώμα και σίδερο’ στο Πέραμα.).