Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ - ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 21 ΚΑΙ 23 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2015
Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις της Θεατρικής Ομάδας της Λαϊκής Επιτροπής Κορυδαλλού στις "Πλειάδες" στα πλαίσια του πολιτιστικού Σεπτέμβρη του Δήμου Κορυδαλλού.
Η αίθουσα και παρά τη καταρρακτώδη βροχή ήταν κατάμεστη και στις τέσσερις παραστάσεις. Τα έντονα χειροκροτήματα και οι επευφημίες του κοινού στο τέλος των παραστάσεων, αντάμειψαν τις προσπάθειες ενός χρόνου και μας όπλισαν με μεγαλύτερη δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα για ταξική αλληλεγγύη.
Οι παραστάσεις θα επαναληφθούν στις "Πλειάδες" στις 17 Νοέμβρη η "Πρόταση Γάμου" και η "Επέτειος" καθώς και στις 18 Νοέμβρη η "Αρκούδα" και ο "Άνθρωπος και το κάδρο".
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ - "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΔΡΟ"
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
\
«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΔΡΟ»
Μέσα από αυτό το έργο ο Ιάκωβος Καμπανέλης θέλει να στηλίτευση την «ουδέτερη» και γι’ αυτό απολίτικη στάση, που τηρούν οι «απλοί» πολίτες σε ζητήματα, που είναι αναγκαία η υπεύθυνη τοποθέτηση μας. Ο Γιάγκος είναι ο τυπικός μέσος ανθρωπάκος, που όλα θέλει να τα φέρνει στα μέτρα του κάνοντας αχταρμά ιδέες και αρχές με εξυπνουλάκικη μικροαστική προσέγγιση. Σε κάθε στραβή έχει μια «λύση» βολική και καθόλου ηθική. Είναι η νοοτροπία, που υποβάλλεται στην κοινωνία «να κοιτάς την δουλειά σου», να μη ρισκάρεις για τίποτα και άφησε τους άλλους να βγάζουν το φίδι απ’ την τρύπα. Είναι οι άνθρωποι παντός καιρού και καταστάσεων, οι βολεμένοι από ρουσφέτια και δοσοληψίες, που κρατάνε πάντα μια πισινή ώστε να «επιβιώνουν» σε όλες τις καταστάσεις (σας θυμίζει τίποτα αυτό;). Το μότο τους είναι γνωστό «όχι εγώ οι άλλοι», είναι το συγχωροχάρτι του ανεύθυνου τυφλοπόντικα της κοινωνίας, που κρύβεται αποφεύγοντας την υπεύθυνη αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση, που οφείλει να έχει κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης. Είναι ο αντιήρωας που «φυτεύουν» μέσα μας και πρέπει να τον ξεριζώσουμε.
ΠΑΙΖΟΥΝ
ΓΙΑΓΚΟΣ : Μαρνάς Δημήρης
ΑΓΓΕΛΙΚΗ : Καντζίκη Αμαλία
ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ : Δημόπουλος Σπύρος
ΡΙΤΣΑ: Σαργκάνη Ματούλα
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Δημήτρης Μπάρλας
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ
Ειρήνη Ιορδάνογλου
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης
Γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1921. Το 1935 η οικογένειά του έρχεται για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Εργάζεται το πρωί και το βράδυ σπουδάζει τεχνικό σχέδιο στη Σιβιτανίδειο Τεχνική Σχολή. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι το 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Όταν γυρίζει στην Ελλάδα, οι παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, το χειμώνα του 1945-46, τον συναρπάζουν... «εκεί ανακάλυψα τον εαυτό μου και τον προορισμό μου». Θα προσπαθήσει να γίνει ηθοποιός, ελλείψει όμως γυμνασιακού απολυτηρίου δεν θα γίνει αποδεκτός από το Εθνικό Θέατρο. Έτσι αφοσιώνεται στο γράψιμο. Τον Καμπανέλλη ανακάλυψε ο Αδαμάντιος Λεμός. Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν ο Χορός πάνω στα στάχυα, που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο 1950 από τον θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας.
Τον Οκτώβριο του 1981 τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή ραδιοφωνίας της ΕΡΤ.
Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια, Έβδομη μέρα της δημιουργίας, Η Αυλή των θαυμάτων, Ηλικία της νύχτας, Παραμύθι χωρίς όνομα, Γειτονιά των Αγγέλων, Βίβα Ασπασία, Οδυσσέα γύρισε σπίτι, Αποικία των τιμωρημένων, Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο εχθρός λαός και Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα.
Έγινε ακαδημαϊκός το 1999, στη νέα έδρα του Θεάτρου της Ακαδημίας Αθηνών. Του απονεμήθηκε το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικα.
Απεβίωσε στις 29 Μαρτίου 2011, λίγες μέρες μετά το θάνατο της γυναίκας του Νίκης.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ - "Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ"
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ»
Ένας φαφλατάς πρόεδρος τράπεζας γιορτάζει την 15η επέτειο της θητείας του εκεί. Στο γραφείο του, όπου υπάρχει κι ο καταπιεσμένος οξύθυμος και μισογύνης γραμματέας του, εισβάλει μια γυναίκα ζητώντας επιτακτικά χρήματα από την τράπεζα, που της χρωστούν όμως από άλλη κρατική υπηρεσία. Μέσα στους διαλόγους περιγράφεται ο τρόπος λειτουργίας της τράπεζας, που στηρίζεται στον εντυπωσιασμό , τη φανφάρα και την εξαπάτηση. Ακόμα και η εκδήλωση βράβευσης του Προέδρου είναι καθ’ ολοκληρία στημένη από τον ίδιο. Είναι ένα διαχρονικό έργο, που περιγράφει γλαφυρά τις σχέσεις μεταξύ εργοδοσίας και υπαλλήλων και γενικότερα τον ρόλο των τραπεζών.
ΧΙΡΙΝ : Μαγκαβέτσος Θεόδωρος
ΣΙΠΟΥΤΣΙΝ : Μαυρομήτρος Νίκος
ΤΑΤΙΑΝΑ : Κοντοχρήστου Αθηνά
ΜΕΡΤΣΟΥΤΚΙΝΑ: Νάση Σακιώτη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Δημήτρης Μπάρλας
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ
Ειρήνη Ιορδάνογλου
Ο Άντον ΠαύλοβιτςΤσέχωφ
Γεννήθηκε στο Ταγκαρόγκτο 1860. Οι γονείς του δουλοπάροικοι, ο πατέρας του παντοπώλης. Άρχισε τις σπουδές του σ’ ελληνικό Δημοτικό σχολειό και τέλειωσε σε Ρωσικό Λύκειο. Έζησε τα πρώτα χρόνια του μέσα στις κοινωνικές ζυμώσεις και αναταραχές της εποχής του. Το 1876 η οικογένεια του Τσέχωφ καταστράφηκε οικονομικά. Φύγανε για τη Μόσχα. Έζησαν εκεί κάμποσα χρόνια με φοβερή φτώχεια. Το 1879 ο Άντον γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο. Σπουδάζει γιατρός και γράφει μικρά χιουμοριστικά διηγήματα σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες.
Γνώρισε γρήγορα την επιτυχία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο και παράλληλα με την άσκηση της ιατρικής συνέχιζε το λογοτεχνικό του έργο. Το 1888 έλαβε το βραβείο Πούσκιν. «Η ιατρική», έλεγε, «είναι η νόμιμη γυναίκα μου και η λογοτεχνία η ερωμένη μου».
Ο Τσέχωφ εμπνεύστηκε τα έργα του ζώντας σε μια εποχή που ο ρωσικός λαός ζούσε μέσα στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την αμάθεια, κι αγανακτισμένος είχε αρχίσει να ξεσηκώνεται και να οργανώνεται. Οι νέες επαναστατικές ιδέες είχαν αρχίσει να μπαίνουν δραστήρια στο πολιτικό προσκήνιο.
Η παλιά κοινωνία, με την πρωτόγονη οικονομία, θα παραχωρούσε τη θέση της στην αστική τάξη, που ανέβαινε ορμητικά «σαρώνοντας» κάθε εμπόδιο, κάθε Βυσσινόκηπο. Η καπιταλιστική αστική τάξη που ανέρχεται είναι σκληρή, εγωιστική, σχεδόν αρπαχτική. Γκρεμίζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους.
Ο Τσέχωφ δεν λυπάται για την κοινωνική τάξη που καταρρέει, λυπάται για έναν κόσμο συνανθρώπων του, τα θύματα του συστήματος, που είναι αδύνατοι, άρρωστοι και σιγολιώνουν, άπραγοι και μετέωροι, χωρίς σθένος ν’ αντιδράσουν.
Ο Τσέχωφ παντρεύτηκε το 1901 τη μεγάλη ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης Όλγα Κνίππερ. Η ένωση όμως αυτή δεν κράτησε πολύ. Στις 3 Ιουλίου 1904, λίγους μήνες μετά από μια θριαμβευτική πρεμιέρα του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας με τον «Βυσσινόκηπο» ο Άντων Παύλοβιτς Τσέχωφ, άρρωστος χρόνια από φυματίωση, πέθανε στο Μπαντενβάιλερ της Γερμανίας σε ηλικία 44 χρονών.
Σαν μια παγκόσμια συνείδηση στέκει ο Τσέχωφ, με τη ζωή και το έργο του. Ελέγχει τον άνθρωπο – και προπαντός τον πνευματικό άνθρωπο – αν έπραξε καθώς πρέπει το χρέος του, αν είναι γνήσιος, καθαρός, ωφέλιμος στον συνάνθρωπό του, αν δικαίωσε το πέρασμά του από τον πρόσκαιρο τούτο βίο. Ο γιατρός Τσέχωφ ασκεί τη γιατρική του με την Τέχνη. Το νυστέρι του – που το χειρίζεται με λεπτότητα και γνώση – φτάνει ως τα έγκατα της ψυχής τα’ ανθρώπου, για να τον γιατρέψει από τις αρρώστιες μιας παράλογης και βασανισμένης ζωής, προκαλώντας του τη μικρότερη οδύνη. Σε θεατές, ακροατές, κι αναγνώστες σκορπάει θάρρος και καλοσύνη, δικαιοσύνη κι αισιοδοξία. Γι’ αυτό είναι πάντα τόσο οικείος, αγαπητός, πολύτιμος κι απαραίτητος.
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ - "ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΑΜΟΥ"
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΑΜΟΥ»
Ένας υποχόνδριος γαιοκτήμονας επισκέπτεται το σπίτι των γειτόνων του για να κάνει πρόταση γάμου στην κόρη της οικογένειας. Όλα εξελίσσονται ομαλά μέχρι το σημείο, που το προσωπικό συμφέρον φέρνει αντιμέτωπες τις δυο οικογένειες. Ακόμα και μετά την υποχώρηση της υποψήφιας νύφης, όπου και επέρχεται συμφωνία, πάλι οι διαφορές τους θα εξελιχτούν σε αντιπαράθεση. Δείχνει πόσο μπορεί το προσωπικό συμφέρον να επηρεάσει τις διαπροσωπικές σχέσεις. Επίσης προβάλλεται η ηθική της εποχής, όπου η ηλικία και τα «τυπικά» προσόντα δεσμεύουν τόσο άντρες όσο και γυναίκες σε γάμους, που οδηγούν σε μια κατ’ επίφαση «συζυγική ευτυχία».
ΠΑΙΖΟΥΝ
ΝΑΤΑΛΙΑ ΣΤΕΠΑΝΟΒΝΑ : Νάση Σακιώτη
ΙΒΑΝ ΒΑΣΙΛΙΕΒΙΤΣ : Γιάννης Χατζαντωνάκης
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΤΕΠΑΝΟΒΑ : Αμπελακιώτου Θεοδώρα
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Νάση Σακιώτη
Κώστας Νικητάκης
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ
Ειρήνη Ιορδάνογλου
ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ
Shostakovich - JazzSuiteNo. 1: II. Polka
Shostakovich - Jazz Suite No. 2: I. March
Ο Άντον ΠαύλοβιτςΤσέχωφ
Γεννήθηκε στο Ταγκαρόγκτο 1860. Οι γονείς του δουλοπάροικοι, ο πατέρας του παντοπώλης. Άρχισε τις σπουδές του σ’ ελληνικό Δημοτικό σχολειό και τέλειωσε σε Ρωσικό Λύκειο. Έζησε τα πρώτα χρόνια του μέσα στις κοινωνικές ζυμώσεις και αναταραχές της εποχής του. Το 1876 η οικογένεια του Τσέχωφ καταστράφηκε οικονομικά. Φύγανε για τη Μόσχα. Έζησαν εκεί κάμποσα χρόνια με φοβερή φτώχεια. Το 1879 ο Άντον γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο. Σπουδάζει γιατρός και γράφει μικρά χιουμοριστικά διηγήματα σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες.
Γνώρισε γρήγορα την επιτυχία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο και παράλληλα με την άσκηση της ιατρικής συνέχιζε το λογοτεχνικό του έργο. Το 1888 έλαβε το βραβείο Πούσκιν. «Η ιατρική», έλεγε, «είναι η νόμιμη γυναίκα μου και η λογοτεχνία η ερωμένη μου».
Ο Τσέχωφ εμπνεύστηκε τα έργα του ζώντας σε μια εποχή που ο ρωσικός λαός ζούσε μέσα στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την αμάθεια, κι αγανακτισμένος είχε αρχίσει να ξεσηκώνεται και να οργανώνεται. Οι νέες επαναστατικές ιδέες είχαν αρχίσει να μπαίνουν δραστήρια στο πολιτικό προσκήνιο.
Η παλιά κοινωνία, με την πρωτόγονη οικονομία, θα παραχωρούσε τη θέση της στην αστική τάξη, που ανέβαινε ορμητικά «σαρώνοντας» κάθε εμπόδιο, κάθε Βυσσινόκηπο. Η καπιταλιστική αστική τάξη που ανέρχεται είναι σκληρή, εγωιστική, σχεδόν αρπαχτική. Γκρεμίζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους.
Ο Τσέχωφ δεν λυπάται για την κοινωνική τάξη που καταρρέει, λυπάται για έναν κόσμο συνανθρώπων του, τα θύματα του συστήματος, που είναι αδύνατοι, άρρωστοι και σιγολιώνουν, άπραγοι και μετέωροι, χωρίς σθένος ν’ αντιδράσουν.
Ο Τσέχωφ παντρεύτηκε το 1901 τη μεγάλη ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης Όλγα Κνίππερ. Η ένωση όμως αυτή δεν κράτησε πολύ. Στις 3 Ιουλίου 1904, λίγους μήνες μετά από μια θριαμβευτική πρεμιέρα του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας με τον «Βυσσινόκηπο» ο ΆντωνΠαύλοβιτςΤσέχωφ, άρρωστος χρόνια από φυματίωση, πέθανε στο Μπαντενβάιλερ της Γερμανίας σε ηλικία 44 χρονών.
Σαν μια παγκόσμια συνείδηση στέκει ο Τσέχωφ, με τη ζωή και το έργο του. Ελέγχει τον άνθρωπο – και προπαντός τον πνευματικό άνθρωπο – αν έπραξε καθώς πρέπει το χρέος του, αν είναι γνήσιος, καθαρός, ωφέλιμος στον συνάνθρωπό του, αν δικαίωσε το πέρασμά του από τον πρόσκαιρο τούτο βίο. Ο γιατρός Τσέχωφ ασκεί τη γιατρική του με την Τέχνη. Το νυστέρι του – που το χειρίζεται με λεπτότητα και γνώση – φτάνει ως τα έγκατα της ψυχής τα’ ανθρώπου, για να τον γιατρέψει από τις αρρώστιες μιας παράλογης και βασανισμένης ζωής, προκαλώντας του τη μικρότερη οδύνη. Σε θεατές, ακροατές, κι αναγνώστες σκορπάει θάρρος και καλοσύνη, δικαιοσύνη κι αισιοδοξία. Γι’ αυτό είναι πάντα τόσο οικείος, αγαπητός, πολύτιμος κι απαραίτητος.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ - "ΑΡΚΟΥΔΑ"
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«ΑΡΚΟΥΔΑ»
Ένας γαιοκτήμονας μπαίνει φουριόζος στο σαλόνι για να ζητήσει τα χρέη του πεθαμένου από την «βαρυπενθούσα» σύζυγο. Εκείνη συμφωνεί να πληρώσει, αλλά όχι αμέσως. Ακολουθεί μια αντιπαράθεση μέσα από την οποία φαίνονται ήθη και συνήθειες της εποχής, για να ανατραπούν όλα, όταν η αντιπαράθεση εξελίσσεται σε φλερτ. Κυρίαρχο στοιχείο είναι το προσωπικό συμφέρον, που μπορεί να οδηγήσει και στην μέχρι θανάτου «μονομαχία». Έντονα αναφέρεται η αντιπαράθεση στη σχέση ανδρών και γυναικών μέσα από τα εκατέρωθεν «παράπονα». Σημαντικό στοιχείο τέλος είναι η δέσμευση κι ο καθωσπρέπισμος της άρχουσας τάξης, που καταπιέζει την χήρα και την αναγκάζει να παραμείνει πιστή στον εκλιπόντα, παρόλο που και δεν της φερόταν καλά και είναι και εκλιπών! Η φωνή της λογικής και βασικά της αγάπης για τη ζωή και τη φύση, έρχεται από τους καταπιεσμένους, τους υπηρέτες, οι οποίοι «ξέρουν να χαρούν τη ζωή», όπως όλα τα ζωντανά της φύσης. Στη δική μας διασκευή, λόγια της υπηρέτριας έχουν δοθεί και στη «γιαγιά» της χήρας, ένας ρόλος δικής μας δημιουργίας.
ΠΑΙΖΟΥΝ
ΕΛΕΝΑ ΙΒΑΝΟΒΑ ΠΟΠΟΒΑ: Ειρήνη Δεδεψίδου
ΓΚΡΙΓΚΟΡΙ ΣΤΕΠΑΝΟΒΙΤΣ ΣΜΙΡΝΟΦ: Γιώργος Μπάικας
ΓΙΑΓΙΑ: Ελπίδα Μαλαγαρδή
ΛΟΥΚΙΑ: Γεωργία Γκεζέπη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Νάση Σακιώτη
Κώστας Νικητάκης
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ
Ειρήνη Ιορδάνογλου
ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ
Tchaikovsky - ValseSentimentale
Tchaikovsky - ValseSentimentale Tchaikovsky Polonaise From Eugene Onegin
Ο Άντον ΠαύλοβιτςΤσέχωφ
Γεννήθηκε στο Ταγκαρόγκτο 1860. Οι γονείς του δουλοπάροικοι, ο πατέρας του παντοπώλης. Άρχισε τις σπουδές του σ’ ελληνικό Δημοτικό σχολειό και τέλειωσε σε Ρωσικό Λύκειο. Έζησε τα πρώτα χρόνια του μέσα στις κοινωνικές ζυμώσεις και αναταραχές της εποχής του. Το 1876 η οικογένεια του Τσέχωφ καταστράφηκε οικονομικά. Φύγανε για τη Μόσχα. Έζησαν εκεί κάμποσα χρόνια με φοβερή φτώχεια. Το 1879 ο Άντον γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο. Σπουδάζει γιατρός και γράφει μικρά χιουμοριστικά διηγήματα σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες.
Γνώρισε γρήγορα την επιτυχία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο και παράλληλα με την άσκηση της ιατρικής συνέχιζε το λογοτεχνικό του έργο. Το 1888 έλαβε το βραβείο Πούσκιν. «Η ιατρική», έλεγε, «είναι η νόμιμη γυναίκα μου και η λογοτεχνία η ερωμένη μου».
Ο Τσέχωφ εμπνεύστηκε τα έργα του ζώντας σε μια εποχή που ο ρωσικός λαός ζούσε μέσα στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την αμάθεια, κι αγανακτισμένος είχε αρχίσει να ξεσηκώνεται και να οργανώνεται. Οι νέες επαναστατικές ιδέες είχαν αρχίσει να μπαίνουν δραστήρια στο πολιτικό προσκήνιο.
Η παλιά κοινωνία, με την πρωτόγονη οικονομία, θα παραχωρούσε τη θέση της στην αστική τάξη, που ανέβαινε ορμητικά «σαρώνοντας» κάθε εμπόδιο, κάθε Βυσσινόκηπο. Η καπιταλιστική αστική τάξη που ανέρχεται είναι σκληρή, εγωιστική, σχεδόν αρπαχτική. Γκρεμίζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους.
Ο Τσέχωφ δεν λυπάται για την κοινωνική τάξη που καταρρέει, λυπάται για έναν κόσμο συνανθρώπων του, τα θύματα του συστήματος, που είναι αδύνατοι, άρρωστοι και σιγολιώνουν, άπραγοι και μετέωροι, χωρίς σθένος ν’ αντιδράσουν.
Ο Τσέχωφ παντρεύτηκε το 1901 τη μεγάλη ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης Όλγα Κνίππερ. Η ένωση όμως αυτή δεν κράτησε πολύ. Στις 3 Ιουλίου 1904, λίγους μήνες μετά από μια θριαμβευτική πρεμιέρα του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας με τον «Βυσσινόκηπο» ο ΆντωνΠαύλοβιτςΤσέχωφ, άρρωστος χρόνια από φυματίωση, πέθανε στο Μπαντενβάιλερ της Γερμανίας σε ηλικία 44 χρονών.
Σαν μια παγκόσμια συνείδηση στέκει ο Τσέχωφ, με τη ζωή και το έργο του. Ελέγχει τον άνθρωπο – και προπαντός τον πνευματικό άνθρωπο – αν έπραξε καθώς πρέπει το χρέος του, αν είναι γνήσιος, καθαρός, ωφέλιμος στον συνάνθρωπό του, αν δικαίωσε το πέρασμά του από τον πρόσκαιρο τούτο βίο. Ο γιατρός Τσέχωφ ασκεί τη γιατρική του με την Τέχνη. Το νυστέρι του – που το χειρίζεται με λεπτότητα και γνώση – φτάνει ως τα έγκατα της ψυχής τα’ ανθρώπου, για να τον γιατρέψει από τις αρρώστιες μιας παράλογης και βασανισμένης ζωής, προκαλώντας του τη μικρότερη οδύνη. Σε θεατές, ακροατές, κι αναγνώστες σκορπάει θάρρος και καλοσύνη, δικαιοσύνη κι αισιοδοξία. Γι’ αυτό είναι πάντα τόσο οικείος, αγαπητός, πολύτιμος κι απαραίτητος.
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015
Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015
Σάββατο 13 Ιουνίου 2015
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)